ในค่ำคืนแสงจันทร์สะท้อนผืนน้ำ เงาของหญิงวัยห้าสิบผู้ยังคงความแซ่บสะท้านหมู่บ้านก็ปรากฏ ยายนวล...แม่ม่ายผ้าถุงแดงเจ้าของเรื่องเล่ามากมาย กลายเป็นจุดสนใจของไอ้ศักดิ์ หนุ่มก่อสร้างกล้ามแน่นวัยฉกรรจ์ คืนหนึ่งเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เมื่อผ้าถุงหนึ่งผืนกลายเป็นชนวนของเรื่องราวอลเวงระหว่างสองวัย ความฮา ความเขิน และความลับที่ซักด้วยมือ...แต่สะบัดด้วยหัวใจ

คืนเดือนมืดที่ท่าน้ำ

ยายคนหนึ่งชื่อ ยายนวล เป็นแม่ม่ายเนื้อแน่น ที่ใคร ๆ เห็นก็เหลียวหลัง ถึงอายุจะปาไปเลขห้า แต่ผิวพรรณยังผ่องเหมือนไข่ปอก ยายแกอยู่คนเดียวมานาน จนกระทั่งมีหนุ่มคนงานก่อสร้างเข้ามาทำงานในหมู่บ้าน ชื่อ ไอ้ศักดิ์ เป็นหนุ่มกล้ามโต ผิวแทน หน้าตาคมเข้ม คืนหนึ่ง... มันเป็นคืนเดือนมืด ไม่มีดาวเลยสักดวง ยายนวลแกนุ่งผ้าถุงเดินลงไปท่าน้ำเพื่อจะอาบน้ำ คืนนี้แกตั้งใจจะซักผ้าถุงตัวโปรดที่เพิ่งซื้อมาใหม่ สีแดงเลือดหมู แซ่บอีหลี ขณะที่ยายนวลกำลังนั่งยอง ๆ ขัดผ้าถุงอย่างใจจดใจจ่อ จู่ ๆ... ก็มีเสียงเหมือนคนกระโดดลงน้ำ "ตู้มมม!" ยายนวลตกใจสุดขีด หันขวับไปมอง! "ใครนั่น!? ใครมาแอบดูยายอาบน้ำยะ!?" ยายแกตะโกนเสียงหลง มือก็รีบตะครุบผ้าถุงมาพันตัวแน่น มีเสียงกระซิบตอบกลับมาจากในความมืดริมตลิ่ง เป็นเสียงทุ้ม ๆ ที่ทำเอายายนวลใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... "โอย... ยายนวล... ผมขอโทษ ผมมาหาปลา แล้วมันลื่นตกน้ำไปหน่อย" ยายนวลหรี่ตาเพ่งมอง ในที่สุดก็เห็นเงาตะคุ่ม ๆ ร่างสูงใหญ่กำลังปีนขึ้นมาจากน้ำ... มันคือ ไอ้ศักดิ์ นั่นเอง! เสื้อผ้าเปียกแนบเนื้อ เห็นสัดส่วนชัดเจนไปหมด ยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้า

"อุ๊ยตาย! ไอ้ศักดิ์! แก... แกมาทำอะไรตรงนี้มืด ๆ ค่ำ ๆ แล้วใส่เสื้อผ้าแบบนั้นน่ะ!?" ยายนวลพูดเสียงสั่น ๆ หน้าแดงก่ำ ไอ้ศักดิ์รีบเดินเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาหายายนวล แล้วกระซิบเสียงแหบพร่าว่า... "ยายนวล... คืนนี้... อากาศมันหนาวจังเลย... ผ้าถุงสีแดงผืนใหม่ของยาย... มันสวยจนน่ากลัวเลยนะ" ยายนวลยืนตัวแข็งทื่อ... ไม่รู้ว่าที่มันว่า "น่ากลัว" เนี่ย... มันหมายถึงผ้าถุง หรือหมายถึงอะไรกันแน่! แต่ยายนวลก็รีบผลักอกไอ้ศักดิ์ออกไปเบา ๆ แล้วรีบวิ่งขึ้นจากท่าน้ำทันที!

ทิ้งให้ไอ้ศักดิ์ยืนมองตามหลัง... กับผ้าถุงสีแดงเลือดหมูที่พับกองอยู่ข้างโอ่ง... หลังจากที่ยายนวลวิ่งหนีหายเข้าไปในความมืดพร้อมเสียงกระทบประตูไม้ที่ดัง "ปัง!" จนบ้านสะเทือน ไอ้ศักดิ์ ยืนนิ่งอยู่ที่ท่าน้ำ เขามองไปยังทิศทางที่ยายนวลหายไป มีรอยยิ้มกรุ่มกริ่มผุดขึ้นมา เขาเหลือบไปเห็นสิ่งที่วางอยู่ข้างโอ่งน้ำ... มันคือ ผ้าถุงสีแดงเลือดหมูผืนใหม่! "

หึๆ... ลืมของสำคัญไว้ซะด้วย" เขาพับผ้าถุงแล้วยัดใส่ในกระเป๋าเสื้อที่เปียก ๆ จากนั้นก็เดินตรงไปที่บ้านของยายนวล! ยายนวลยืนพิงประตูหายใจหอบถี่ ทันใดนั้น! "ก๊อก... ก๊อก..." เสียงเคาะประตูดังขึ้น "ใครนั่น! บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน!" ยายนวลตะโกน "ยายนวล... ผมเอง... ไอ้ศักดิ์" เสียงกระซิบตอบกลับมา "แกมาทำไมอี๊ก!? ฉันบอกให้แกกลับไป!" "ผมมาเอาของมาคืนครับ... ยายนวล ลืม ไว้..." จู่ ๆ ก็มีเสียง "กึกกักๆ" ที่หน้าประตู... ผ้าถุงสีแดงเลือดหมูผืนนั้น! ถูกดันเข้ามาอย่างช้า ๆ ยายนวลผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก... แต่แล้ว... เสียงของไอ้ศักดิ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง... ไม่ใช่จากหน้าประตู... แต่ดังมาจาก ข้างในบ้าน! "ยายนวล... ผม... ไม่ได้เอามาคืนแค่ผืนเดียว นะ..." ยายนวลหันขวับ! ขนทั่วร่างลุกซู่! ที่หน้าต่างบานเล็ก ๆ... มันเปิดกว้างออก! และตรงมุมห้อง... มีร่างสูงใหญ่ของ ไอ้ศักดิ์ ยืนอยู่! เสื้อผ้าเปียกโชกยังแนบเนื้อ... "ว้ายยย! แกเข้ามาได้ยังไงไอ้เด็กบ้า! ออกไปนะ!" ยายนวลกรีดร้องเสียงหลง ไอ้ศักดิ์เดินเข้ามาหายายนวลอย่างช้า ๆ... ในมือของเขา มีผ้าถุงอีกผืนหนึ่งที่ถูกพับอย่างเรียบร้อย... มันคือผ้าถุงที่ยายนวลใส่หนีมาเมื่อครู่! "ยายลืมผ้าถุงผืนที่ยายใส่ไว้บนเก้าอี้ตรงเฉลียงนะ... ผมว่า... ยายคงต้องมีอะไรใส่ตอนนี้แหละ..." ยายนวลพยายามจะถอยหลัง... แต่ก็ติดกำแพงบ้านไปแล้ว... "ช่วยเปิดประตูให้ผมเข้าไป... ซักผ้าถุง หน่อยสิครับ... ตัวผมเปียกไปหมดแล้ว..." แล้วเขาก็ยื่นผ้าถุงผืนนั้น... เข้าไปใกล้... ใกล้หน้ายายนวล... "ยายนวล... คืนนี้... ผ้าถุงมันเยอะไปไหมครับ?" แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมาที่บ้านยายนวล ยายนวลเดินออกมาจากบ้าน ช้า ๆ... ดูเหมือนแกจะเดินแปลก ๆ ไปหน่อย แต่ที่มุมปากของยายนวล... กลับมีรอยยิ้มแฝงอยู่จาง ๆ ยายนวลเก็บผ้าถุงที่หน้าประตูและผ้าถุงบนเก้าอี้ แล้วเดินลงไปที่ท่าน้ำ... พอไปถึงท่าน้ำ... ยายนวลก็มองเห็น ไอ้ศักดิ์ กำลังนั่งอยู่บนตลิ่ง ตัวเปียกปอนอีกแล้ว... กำลังซักเสื้อของเขาอยู่เงียบ ๆ "อ้าว! ไอ้ศักดิ์! แกยังไม่กลับบ้านอีกเหรอยะ!?" ยายนวลพูดเสียงดุ แต่มีแฝงไปด้วยความขบขัน "โอย... ยายนวล... ผม... ผมซักผ้าอยู่ครับ... ผ้าที่มันเปียกเมื่อคืน น่ะ..." ยายนวลก้มลงมอง... เห็นผ้าขาวม้าของไอ้ศักดิ์ที่ถูกขยำอย่างรุนแรง... ถูกวางกองไว้... ยายนวลยิ้มกว้าง แกเดินเข้าไปใกล้ แล้วยื่นผ้าถุงทั้งสองผืนในมือให้ไอ้ศักดิ์... "งั้นเอาผ้าถุงของฉันไปด้วยเลยสิยะ... ซักให้สะอาด นะ... ซักให้หายเหนื่อย ไปเลยนะ! เมื่อคืนนี้... มันเปลืองแรงซักไปหน่อย... จนฉันไม่มีแรงจะซักเองเลย!" ไอ้ศักดิ์หัวเราะลั่น! "โอย... ยายนวล... ผมยินดีซักให้ทุกผืนเลยครับ... ถ้ามีรางวัลให้ผมเหมือนเมื่อคืน นะครับ!" ยายนวลแสร้งทำเป็นโกรธ ตีแขนไอ้ศักดิ์เบา ๆ ทีหนึ่ง แล้วก็รีบเดินกลับขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งให้ไอ้ศักดิ์นั่งยิ้มแก้มปริ... ซักผ้าถุง... พร้อมกับผ้าขาวม้าของตัวเองที่เปียกชุ่ม... อยู่ที่ท่าน้ำตามลำพัง